Üç vakte kadar bir yol çıksaydı falımda...

            Başımın ağrısıyla içimde yanıp tutuşan bi gitme isteği var bu aralar...Gidip de dönme zamanı bilinmeyen bi yolculuğa çıkmak istiyorum.Tek başıma ya da kalabalık, "o"nla yada "o" olmadan,en güvendiklerim veya en sevdiklerimle...Yanımda kimin olacağının ya da olmayacağının hiç bir önemi yok..  Bu yolculuk öyle sabahlara kadar kopmalık falan değil.Sanırım ellisinde bi emeklinin tatili gibi huzur dolmalı ki içimdeki huzursuzluk dinmeli...Gerçi o yola çıkmak için şu aralar hiç uygun bir zaman değil, ama olsun.En azından hayalini kurmak huzur verici.  O yolculuğa çıkmadan, kendi iç dinginliğimi sağlama telaşında büyük adımlar attım.Sorularımın cevaplarını bulmak düşündüğüm kadar zor değilmiş.Neyse dönelim bu yolculuğa...

        Canım bacım, o kahve falında dahi beklenen yol çıkmadı, çıksaydı sonu kötü bile olsa gidecektim :)(Not: bu kısım özelllikle sanaydı

       Aradıklarıma dair umutlarım hiç bitmiycek, en azından bununla sonuna kadar savaşabilirim...Ve sen her ne kadar inanmasan da "Bizi öldürmeyen her acı, güçlendirir..."(güçlendirdiği kısma ben de pek inanmıyorum belki) bu zamana kadar ayakta kalabildiysek rasgelelikten değil heralde ;)   
       Tüm yolculuklarımızın ,istediğimiz yere varması dileğiyle :)