Sekiz tane ben bir araya gelip seni tartışırken...Biri hiç durmadan seni savunurken...Herkesle konuşup benden cümlelerini saklarken anlamalıydım senden bana yar olmayacağını...
Duvarları yumruklamamalıydım sevgilim...Sen gidişini bana çok önceden haber vermişsin.Özür dilerim ben anlamamışım.Kafamda büyüttüğüm sana gidişin hiç yakışmayacak ama olsun.
Aman tüm avuntularım bir kenara...Bir yerlerim acıyor.İçimde bir yer ateşler içinde...İçimde bir yer kan ağlıyor.O kadar delikanlı kızım ki dönüp tek kelime edemem.
İçimdeki benlerden en polyannası oturur bir de mutlu oluşuna sevinir.
Ben mi bu gece ne kadar hor kullanıyorum kalbimi...Ben mi kendine bile mutlu rolü yapan...Ben mi bu sefer bütün gerçekleri haykırcam derken kaçan...Ben mi yine susup kalbine hançer saplayan.
Evet ,benim...Ben güçlüyüm.Tabii , herkes böyle bilmedi mi beni.Tabii, o dayanamaz bu acılara.Karşıma oturtup onun bana yaptıklarını,kendi hislerimi anlatsam kalbine saplayacağım hançer onu öldürür.Bir ömür acısını çıkartamaz aklından.Ne gerek var dimi böyle bir şeye.Otur kendine sapla...Sen yıkıl...Sen insanlığından vazgeç...Onun suçu ne dimi?O sana ne yaptı ki dimi? Bütün bu acıların sebebi sensin dimi?
Sakın yanlış anlamayın.Bunlar için kendimi suçlamıyorum.Suçu üstlenip kendimi hapse atıyorum.Kim bilir belki de idam ediyorum.İçimdeki beni öldürüyorum.Çok uzun süredir ruhumu arıyorum ben.Acaba onu da mı idam ettim bir
Kendi yalanlarıma kendimi inandırmaya gittim,dönücem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder