Hayatta yaptığım en zor yolculuklardan biri sanırım.Hoş geldim ama hoş bulamadım İzmir...
Şirince'de tek bir an sevgilim gibi hissettim seni...Ve o anın sonunda çalan bir telefon gerçek dünyaya döndürdü beni.
Allah'ın yok mu sevgili?Hiç kendini oluruna bırakıp sevmeyi denemedin mi?Sevişmek bu kadar mı değerliydi.O telefonun çalışıyla seni bırakıp kaçışımı unutamam.
Senle unutamayacağım ne çok anım oldu böyle.Aslında bu gezi bir bakıma çok iyi oldu.Kırık kalbimin küçük bir avuntusu...
Evet Sevgili,ben yanlış anladım her şeyi.Senin bakışını ,gülüşünü , konuşmanı yanlış anladım.Ya bi git gözünü seveyim.Bu kadarı yanlış anlaşılabilecek bir şey değil.Her şeye rağmen artık bunların önemi yok.
Sadece, bana verilen bana yaşamak için verilen hayatı artık yaşayamayacağımı biliyorum.Ben nefes almayı bıraktım.Sevmeyi bıraktım.Konuşmayı bıraktım.Ruhumu bıraktım.Geride bir kent bıraktım, bir de sevgili...
Geri de bıraktığım her şey de layığını bulsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder