Birisi Var

   Ölürken bile aklımda olacak birisi var.Sırf yarım bıraktıkları, yaşatmadıkları, yaşayamadıklarımız yüzünden aklımda olacak biri.Son nefesimde yanımda olmasını istediğim biri.Gözümün gördüğü son kişi olmasını dilediğim birisi.
   İlk çocuğum doğduğunda, kucağıma aldığımda aklıma yine gelecek birisi var.İlk çocuğuma her seslendiğimde aklıma tekrar ve tekrar gelecek birisi...
   Belki bir gün çocuğumla yürürken , karşıma çıkacak birisi.Ya da yalnız başıma öylece durup herhangi bir şeye dalmışken karşıma çıkacak birisi...
   O birisi var ya  işte bunların hiç birini bilmeyecek.Yarım bırakılmışlığın acısını hiç tatmadı o.Belki gram acımamamıştır birinin canı.
   O biri bir zamanlar benimleydi.Biri bir gün gitti.Ve kalbimin tuzla buz oluşu gerçekleşti.O biri gitti.Tüm dünya gitti ,sandım.O biri gitti.Yer yüzünde hayat bitti sandım.
   O biri gitti.Yanına kurduğum hayalleri de aldı.Ve halen aklımda olduğunu,ölürken bile onu görmek istiyeceğimi bilmeyecek birisi var.
   Halen yer yüzünde sadece benim için önemli biri var .

Umutsuzluğumun İçindeki Son Umudun Gidişi

       İşte şimdi bastın geçtin üstüme...Canın sağolsun.Bu sefer kalbimi kırmayı başaramadın.Bu sefer unuturken yakaladın beni.Falımda eli kolu bağlı , bana koşmaya çalışan adamı sen diye yorarken.Umutsuzluğumun içinde kendime umutlar yaratırken yakaladın.
     Sekiz tane ben bir araya gelip seni tartışırken...Biri hiç durmadan seni savunurken...Herkesle konuşup benden cümlelerini saklarken anlamalıydım senden bana yar olmayacağını...
     Duvarları yumruklamamalıydım sevgilim...Sen  gidişini bana çok önceden haber vermişsin.Özür dilerim ben anlamamışım.Kafamda büyüttüğüm sana gidişin hiç yakışmayacak ama olsun.
Aman tüm avuntularım bir kenara...Bir yerlerim acıyor.İçimde bir yer ateşler içinde...İçimde bir yer kan ağlıyor.O kadar delikanlı kızım ki dönüp tek kelime edemem.
 İçimdeki benlerden en polyannası oturur bir de mutlu oluşuna sevinir.
      Ben mi bu gece ne kadar hor kullanıyorum kalbimi...Ben mi kendine bile mutlu rolü yapan...Ben mi bu sefer bütün gerçekleri haykırcam derken kaçan...Ben mi yine susup kalbine hançer saplayan.
       Evet ,benim...Ben güçlüyüm.Tabii , herkes böyle bilmedi mi beni.Tabii, o dayanamaz bu acılara.Karşıma oturtup onun bana yaptıklarını,kendi hislerimi anlatsam kalbine saplayacağım hançer onu öldürür.Bir ömür acısını çıkartamaz aklından.Ne gerek var dimi böyle bir şeye.Otur kendine sapla...Sen yıkıl...Sen insanlığından vazgeç...Onun suçu ne dimi?O sana ne yaptı ki dimi? Bütün bu acıların sebebi sensin dimi?
     Sakın yanlış anlamayın.Bunlar için kendimi suçlamıyorum.Suçu üstlenip kendimi hapse atıyorum.Kim bilir belki de idam ediyorum.İçimdeki beni öldürüyorum.Çok uzun süredir ruhumu arıyorum ben.Acaba onu da mı idam ettim bir şerefsiz uğruna...Ben bilmiyorum.
   Kendi yalanlarıma kendimi inandırmaya gittim,dönücem...