Vicdan Borcumsun

                               

      Bugün yine seni anlattım.Sanki dün beraberdik...Daha dün gitmişsin canımdan...Daha bu sabah yalnız uyanmışım.Sen gitmemişsin, ben bitmemişim...Ne olduysa dün olmuş bir buçuk yıl geçmemiş.

       En baştan mutluluğumuzu anlattım.Yaşadıklarımızı, hissettiklerimizi...Aslında senin sahip çıkıp da benim hiç sahiplenmediğim ilişkimizi...

       Çok özür dilerim ,bebeğim. Senleyken çok küçüktüm ben.Sen gittikten sonra büyüdüm.Yaptığım hataların hepsi bu yüzden.Affet diyemem çünkü ben hiç affetmedim kendimi.Seni ne kadar kırdığımı çok sonra hatırladım.Ben sevmediğime kendimi  ikna etmekle meşguldüm.Seni sevdiğimi en baştan inkar etmiştim.

      Şimdi benim vicdan borcumsun. Her gün ödüyorum hatalarımın bedelini.Sen bunları bilmiyorsun.Ben de bu borçtan rahatsızlık duymuyorum.Bu borcu kabullenip ödemeyi seçtim.Senin gitmene izin verdiğim anda söz verdim ben sana.Hafızamın bütün gücüyle ölene kadar seni hatırlayacağım.Senin bu sözden hiç haberin olmadı tabii ki.

     Seninle bir gün dünyanın herhangi bir yerinde karşılaşacağız.Bundan eminim.Şöyle ki cehennemin dibinde de olsan kendimde o gücü bulduğumda seni görmeye geleceğim.Bir köşeden izleyeceğim seni.Belki göz göze geleceğiz.Belki tanımayacaksın hiç. Sadece o an vicdan borcumu ödeyip ödeyemediğimi göreceğim. Ödemişsem  anılarımız mazi olacak ve hayatıma vicdan borcum olmadan devam edeceğim.Eğer yeterince ödeyememişsem ölene kadar anıların benimle kalacak.

     Halimden şikayetim yok, bebeğim.Ben sensizliğinle büyüdüm.Sadece affedebilirsen bir gün beni affet.